Ja, då har eg midt i all elendigheita i denne jammerdalen av ei kaotisk verd, redigert ei diktsamling med tittelen "99 dikt om glede".
Paradoksalt nok innbiller eg meg at det er like viktig som å lesa seg opp på alt det vonde og uakseptable som skjer i samfunn og natur.
At me av og til vender blikket dit me må sjå for å kjenna at dette tilværet, denne jorda, er noko me vil kjempa for å får ha.
Den ihuga lesar vil fort finna ut at boka "99 dikt om glede inneheld nokre fleire dikt enn det tittelen tilseier. Då er oppgåva å finna ut kva det er for nokre dikt som ikkje er om glede.
Så har eg òg innlemma i boka nokre få usynlege dikt, men for sikkerheits skyld har eg teke også desse med i innhaldslista. Dermed blir det fem seks dikt meir i innhaldslista enn i boka elles.
Av og til kan nok nokon, i det rette lyset, med den rette stilla kring seg, få auga på eit eller to eller tre av desse usynlege dikta, då er det bare å lesa dei, og hugsa dei, og gløyma det heile igjen.
"Praised be the fathomless universe, for life and joy, and for objects and knowledge curious," skreiv Walt Whitman i si tid.
For å visa til ein tekst som handlar om glede, skriven i prosa av ein poet, og ikkje med i boka, legg eg her inn eit utdrag eg har omsett frå boka The Long-Legged House av Wendy Berrel.
Men her er ikkje bare ro, her er glede. Og gleda, det er vanskelegare å fornekta at den finst, enn roa, gleda er ei stadfesting av roa. Eg sat ein sommarkveld og såg ein hegre flyga frå toppen av åsen og ned i dalen. Han kom nedover i eit målmedvite svev, majestetisk som alltid, som ein person av høg rang som går ned ei trapp. Og så, på ein stad omtrent midtvegs over elva, utan å endra det minste på vengeslaga, tok han ein baklengs salto i lufta, ein loop. Det kunne bare vera ei handling av rein begeistring, av glede - eit uttrykk for hans oppleving av kvelden, at dagen var fullført, og nå svevet nedover og heim. Han gjorde bare den eine rolege loopen, og flaug så ut av syne i retning av ein myr lenger nede i dalbotnen. Rørsla var ubeskriveleg vakker, samstundes jublande og majestetisk, ei velsigning av kvelden og elva og meg. Det var som den så fullkomeprova at det finst ei fri ikkjemenneskeleg glede i verda - ei glede eg kjenner ei sterk trong til å tru på - at eg kjendeskeptikaren sin impuls til å tivla på at eg eg hadde sett dette. Om eg hadde sett det, tenkte eg, ville det vore eit teikn på at det finst noko himmelsk på jorda. Og så, ein kveld eit år seinare, såg eg det igjen.
*
helge t
